Χρονογράφημα του Χρήστου Γιούτσου
Κάθε φθινόπωρο τέτοια εποχή, άρχιζε το πρωτάθλημα ποδοσφαίρου και για την ποδοσφαιρική ομάδα της πόλης μας.
Μιλάω για την δεκατία του εξήντα, που το χωμάτινο γήπεδο της Καστοριάς (εδώ που σήμερα είναι το μεγάλο πάρκο) ήταν το σημείο αναφοράς κάθε Κυριακή απόγευμα.
Σ΄ αυτό το γήπεδο οι λαϊκοί ήρωες της πόλης και του νομού μας ματώναν για την δόξα και το γόητρο της ομάδας.
Να θυμηθώ κάποιους απ΄ αυτούς του Άσσους των γηπέδων, (αν κάποιους έχω ξεχάσει ας με συγχωρέσουν, γιατι εδώ που τα λέμε είναι πολλά τα χρόνια που πέρασαν).
Αφεντουλίδης, Σουμελίδης, Νείρου, Αργυράκης, Παύλου, Τσαχουρίδης, Τσουλουκίδης, Τσακάλης, Βαρτανίδης, Μπακιρτζόγλου, Γάκης, Κεσίδης, Χατζηαφιώνης, Παπουλίδης, Κόλιας κ.ά.
Το ποδόσφαιρο που αγαπήσαμε ήταν μιας άλλης Καστοριάς και μιας άλλης Ελλάδας - που πάει πλέον πολύς καιρός- που δεν υπάρχει πια.
Τα γήπεδα μεγάλωσαν, έγιναν απρόσωπα, δεν είναι πια δικά μας.
Οι παίκτες δεν πλέον λαΪκοί ήρωες, δεν συγκινούν τους εραστές του ποδοσφαίρου, η σχέση τους με το κοινό είναι τηλεοπτική.
Στις εξέδρες ομάδες “χούλιγκανς” καθορίζουν το σκηνικό.
Αυτο το χθες των συγκινήσεων που ζήσαμε στα γήπεδα και στις αλάνες, βλέποντας ή παίζοντας μπάλα επί ώρες ατέλειωτες δεν υπάρχει πια.
Ο σημερινός κόσμος του ποδοσφαίρου, πολύχρωμος και καλογυαλισμένος, αγκαλιά με τους σπόνσορες, πολυδιαφημισμένος από πατρόνες, είναι ένας κόσμος φτωχός σε συγκινήσεις, πληκτικός και ξενέρωτος όπως τόσα άλλα γύρω μας.
Το ποδόσφαιρο που αγαπήσαμε άξιζε στα αλήθεια, τον κόπο, κάθε κυριακάτικης διαδρομής προς το γήπεδο.
Σκορπίσαμε την αθωότητά μας σε αλάνες και σε γήπεδα κι αυτό ίσως μας βγήκε σε καλό.
Αυτό το ποδόσφαιρο, το κυνηγητό της μπάλας, της χαράς, της δίψας για διάκριση και επικράτηση, έπλαθε μυστικά τους χαρακτήρες μας.
Μάθαινε το παιδί να λειτουργεί μέσα στο σύνολο να αγνωνίζεται μαζί με άλλους, αλλά να διεκδικεί την αναγνώριση της ατομικότητάς του.
Εκεί υπήρχε η συντροφικότητα, εκεί δημιουργήθηκαν φιλίες ακατάλυτες στον χρόνο, που η σημερινή εποχή δεν μπορεί να δημιουργήσει.
Σήμερα οι συνθήκες παράγουν τον αθλητισμό του σαλονιού, της πολυτέλειας, του παπουτσιού, και της φανέλας με τις φίρμες των πολυεθνικών εταιρειών.
Βέβαια η ζωή δεν γυρίζει, μα εμείς πάντα θα θυμόμαστε το χωματένιο γήπεδο, το πήδημα πάνω απ΄ το τείχος, εκεί κοντά στα ΚΤΕΛ, για να δούμε το ματς, όπως επίσης και τα δέντρα που σκαρφαλώναμε.
Το ποδόσφαιρο που αγαπήσαμε είμαστε εμείς που το ζήσαμε στα άγουρα παιδικά μας χρόνια.
Κάθε φθινόπωρο τέτοια εποχή, άρχιζε το πρωτάθλημα ποδοσφαίρου και για την ποδοσφαιρική ομάδα της πόλης μας.
Μιλάω για την δεκατία του εξήντα, που το χωμάτινο γήπεδο της Καστοριάς (εδώ που σήμερα είναι το μεγάλο πάρκο) ήταν το σημείο αναφοράς κάθε Κυριακή απόγευμα.
Σ΄ αυτό το γήπεδο οι λαϊκοί ήρωες της πόλης και του νομού μας ματώναν για την δόξα και το γόητρο της ομάδας.
Αφεντουλίδης, Σουμελίδης, Νείρου, Αργυράκης, Παύλου, Τσαχουρίδης, Τσουλουκίδης, Τσακάλης, Βαρτανίδης, Μπακιρτζόγλου, Γάκης, Κεσίδης, Χατζηαφιώνης, Παπουλίδης, Κόλιας κ.ά.
Το ποδόσφαιρο που αγαπήσαμε ήταν μιας άλλης Καστοριάς και μιας άλλης Ελλάδας - που πάει πλέον πολύς καιρός- που δεν υπάρχει πια.
Τα γήπεδα μεγάλωσαν, έγιναν απρόσωπα, δεν είναι πια δικά μας.
Οι παίκτες δεν πλέον λαΪκοί ήρωες, δεν συγκινούν τους εραστές του ποδοσφαίρου, η σχέση τους με το κοινό είναι τηλεοπτική.
Στις εξέδρες ομάδες “χούλιγκανς” καθορίζουν το σκηνικό.
Αυτο το χθες των συγκινήσεων που ζήσαμε στα γήπεδα και στις αλάνες, βλέποντας ή παίζοντας μπάλα επί ώρες ατέλειωτες δεν υπάρχει πια.
Ο σημερινός κόσμος του ποδοσφαίρου, πολύχρωμος και καλογυαλισμένος, αγκαλιά με τους σπόνσορες, πολυδιαφημισμένος από πατρόνες, είναι ένας κόσμος φτωχός σε συγκινήσεις, πληκτικός και ξενέρωτος όπως τόσα άλλα γύρω μας.
Το ποδόσφαιρο που αγαπήσαμε άξιζε στα αλήθεια, τον κόπο, κάθε κυριακάτικης διαδρομής προς το γήπεδο.
Σκορπίσαμε την αθωότητά μας σε αλάνες και σε γήπεδα κι αυτό ίσως μας βγήκε σε καλό.
Αυτό το ποδόσφαιρο, το κυνηγητό της μπάλας, της χαράς, της δίψας για διάκριση και επικράτηση, έπλαθε μυστικά τους χαρακτήρες μας.
Μάθαινε το παιδί να λειτουργεί μέσα στο σύνολο να αγνωνίζεται μαζί με άλλους, αλλά να διεκδικεί την αναγνώριση της ατομικότητάς του.
Εκεί υπήρχε η συντροφικότητα, εκεί δημιουργήθηκαν φιλίες ακατάλυτες στον χρόνο, που η σημερινή εποχή δεν μπορεί να δημιουργήσει.
Σήμερα οι συνθήκες παράγουν τον αθλητισμό του σαλονιού, της πολυτέλειας, του παπουτσιού, και της φανέλας με τις φίρμες των πολυεθνικών εταιρειών.
Βέβαια η ζωή δεν γυρίζει, μα εμείς πάντα θα θυμόμαστε το χωματένιο γήπεδο, το πήδημα πάνω απ΄ το τείχος, εκεί κοντά στα ΚΤΕΛ, για να δούμε το ματς, όπως επίσης και τα δέντρα που σκαρφαλώναμε.
Το ποδόσφαιρο που αγαπήσαμε είμαστε εμείς που το ζήσαμε στα άγουρα παιδικά μας χρόνια.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου